Dziś są Twoje imieninki. Marek, Mareczek, Marczycho - oj to imię zawsze mi się kojarzyło z Tob

Treść kartki:
Dziś są Twoje imieninki. Marek, Mareczek, Marczycho - oj to imię zawsze mi się kojarzyło z Tobą. Znam różnych Marków, z pracy, szkoły, rodziny, znajomych- ale jak słyszałam to imię, zawsze było lekkie ukłucie i wspomnienie niezwykłej osoby, która kiedyś zawitała do mojego życia. Parę miesięcy wspólnego przebywania wpisało mi w serce to imię głęboko- tak mocno, że nawet po 30 latach ślady jego obecności nie zanikły, a podlewane codziennymi sprawami Imię to we mnie kwitnie, pięknieje i mocno wybrzmiewa.
Jaki jest Marek
To moje „zadanie domowe”. Jedno z wielu, które sobie zadajemy. Nie jestem pilna uczennicą - nie wszystkie je odrabiam, często z braku czasu, bo zadań jest sporo. Ale każde z tych zadań jest niezwykłe, ciekawe, pozwalające mi wyjść z mojego pudełka, spojrzeć na siebie i innych z innej perspektywy. Nawet nie wyobrażasz sobie jak bardzo to doceniam – choć moja mina pewnie nie zawsze to pokazuje 😊
Jaki jest Marek? -pytasz mnie o to często. Jakie masz wady, co powinieneś w sobie zmienić, nad czym pracować? Wydaje się nam, że sami siebie znamy najlepiej – w końcu przebywamy ze sobą 24 godziny na dobę. Robimy rzeczy, które uznajemy za słuszne, nie rozumiemy jak inni mogą robić, mówić to czy tamto. Oceniamy, radzimy, wymądrzamy się, złościmy, zazdrościmy… Ale też radujemy, podziwiamy, patrzymy z szacunkiem. Każdy ma swój bagaż, każdy przeszedł swoją drogę, która zaprowadziła go w to miejsce, w którym jest. To jest najważniejsza lekcja, jakiej mnie nauczyłeś.
Bo jesteś wymagającym, ale dobrym nauczycielem-takim, którego lekcje najpierw męczą, potem denerwują, a na końcu dają satysfakcje. Zadowolenie z wykonanej pracy i z efektów, które przynosi. Tak było z jazdą na nartach, łazienką, kurtką, ze zwiedzaniem Ameryki. Najważniejsze jest to, że nie pamiętam szczególnie trudów czy nerwów – pamiętam zadowolenie i radość z wykonanej roboty.
Kiedy patrzę na Ciebie z boku, to myślę, że dla innych też jesteś takim nauczycielem- dla najbliższych, przyjaciół, znajomych. Uczysz remontować, podróżować, naprawiać, dbać o zdrowie, rozumieć świat.
Jesteś człowiekiem bardzo społecznym.
Dla mnie -wzorem, jak można aktywnym być w rodzinie i wśród znajomych. Podziwiam Twoją relację z Bogusią i niełatwym Mirkiem, podziwiam Twoje odwiedzanie teściów, chrzestnych, kuzynów. Motywujesz mnie w tym niesamowicie.
Jesteś ciekawy świata, chłoniesz go całym sobą.
Nie mogę wyjść z podziwu, jak wiele szczegółów geograficznych pamiętasz, jak wiele miejsc znasz, bo byłeś tam. Jak próbujesz zrozumieć sytuacje rodzinne, gospodarcze, jak szukasz odpowiedzi na to co Ciebie i innych spotyka. Jak próbujesz znaleźć rozwiązania- zarówno dla zepsutych urządzeń, jak i relacji.
Jesteś gadułką.
Ilość dobieranych słów przykładów, skojarzeń, omawianych tematów - dla mnie jest nie do powtórzenia. Czasem Cię za to podziwiam, ale bywa, że mnie to męczy. Zwłaszcza kiedy jesteś zmęczony czy rozgoryczony – wtedy Twój potok słów potrafi przytłoczyć. Rozmówca może nie mieć przestrzeni ani ochoty na kontrargumenty, więc chroni się, chowając do swojego pudełka. Ale kiedy masz dobry dzień, Twoja gadułkowatość ma zupełnie inny wymiar emocjonalny – jesteś wtedy uważny, spokojny, naprawdę słuchasz, a Twoja twarz jest pogodna i uśmiechnięta.
Mówisz, że lubisz swoje dołki, bo możesz wejść w siebie, może lepiej się zrozumieć. Ja ich nie lubię, dla mnie są one trudne pełne emocji. Czuję po nich zmęczenie i wyczerpanie. Ale uczucie oczyszczenia, które przychodzi później, jest bezcenne – daje nową radość i pozytywne spojrzenie na świat. Moje „dołki” są dla mnie pustką, smutkiem i poczuciem bezsensu. Ale uczę się, że mijają. I coraz bardziej rozumiem, że po burzy naprawdę przychodzi słońce 😊.
Nie zawsze jesteś dobrym słuchaczem.
Czasem nie dajesz drugiej osobie nacieszyć się jej punktem widzenia. Szybko znajdujesz kontrargument, przez co rozmówca może się zamknąć.
To są codzienne drobnostki – Ania dostała stypendium, Aga się tym dzieli, a Mareczek nie pogratuluje, tylko zapyta, kto za to zapłaci. Aga pije z Markiem sok – Mareczek nie zapyta, czy smaczny, ale dlaczego pije skondensowaną fruktozę. Aga pije kawę – Mareczek nie spyta, czy dobra, tylko złapie się za głowę, że taka droga. I nagle ta kawa smakuje Adze mniej. Aga opowiada o swoim świecie naukowym (nasza rozmowa w Chamonix) – o ludziach nauki i ich odkryciach. Mareczek, zdaniem Agi, kwestionuje ważność tych spraw. Z tonu wypowiedzi wynikało, że to ludzie ograniczeni, mało kreatywni, że to, czym się zajmowali, nie jest ciekawe. Trochę się z tego teraz podśmiewuję 😉 Ale bez naszych rozmów i tej otwartości na pewno zamknęłabym się w sobie. Następnym razem pewnie mu nie powiem 😉 Bo znowu skrytykuje cenę kawy albo osiągnięcia Newtona 😊.
Mogę pisać i pisać.
Głównie o rzeczach przyjemnych i dobrych. Wiem, że wolisz mówić o trudniejszych, ale ja zazwyczaj widzę świat w jasnych barwach.
Patrzę właśnie na naszą rozpiskę „komfortowy – niekomfortowy” i widzę punkt: „nad czym muszę pracować”.
U Mareczka jest: nie przerywać ludziom.
Dodałabym jeszcze: fikołki, czyli codzienny ruch (!), wysypianie się i wyciszanie, nie robienie wszystkiego na ostatnią chwilę (kiedy na lotnisku we Wrocławiu jechałeś jeszcze przed odlotem umyć auto, zrozumiałam, dlaczego Kasia chce być 4 godziny przed odlotem – ha ha! Byłam wtedy pewna, że nie zdążymy na samolot).
I jeszcze jedno – skończ czytać prezent od Agi. Ćwiczymy, ćwiczymy czytanie 😉
I nieustannie pracujemy nad tym, żeby się do siebie uśmiechać, troszczyć się i interesować sobą. To, co mi dajesz na co dzień, jest dla mnie wielkim darem. Dziękuję za to każdego dnia.